Bizim sülale Rize'lidir; ben de dahil. Yýl 1992 veya 1993 tam hatýrlamýyorum. Ýstanbul'dan Karabük'e anneannemle yaptýðým çileli otobüs seyahatini sizlerle paylaþmak isterim. Önce çok direndim. Kaybedeceðim karizmamýn hasretini çekmeye baþlamýþtým bile. Teyzem ki; onu çok severim ,sýrf onun hatýrýna kabul ettim bu kahýr yolculuðunu...
Karabük gibi bir yere giden otobüs'e Türkiye'nin seçme güzelleri binmiþ bir de.
-Eyvah! dedim, içimden.Her zaman hacý otobüsüne rastlardým anasýný satiim. Bu ne yaaa! Otobüse bindik ve kahýr baþladý. 10 dakika sonra anneannem: -Celduk mi? -Yok anneanne daha Topkapý'dayýz. -Orasi neredur? -Yani daha Ýstanbul'dayýz. -Ula ne tersun! ..... O soruyor ben cevap veriyorum. Yan koltukta kýzlar. Onlarla sohbet edebilmek için bahane kollamaya çalýþýrken anneannem:
- Ha boyle orospilardan almayasun ha! Yoksa saða hakkumi helal etmem. Namazinda Kuraninda kapali bi kiz bul çendune.
-Haydaaaaa. Anneanne yavaþ konuþ duyacak kýzlar. -Yok duymaz o. Saður zaten. Bak kulaklarina biþey var. Kulaklari saðir ya ondan. -Anneanne o müzik dinliyo onunla. Ama yine de yavaþ konuþ.
Bu arada kýzlardan biri kikiriki diye gülmeye baþlamýþtý. Herhalde anneannemin ona yakýþtýrdýðý sýfata meyilli bir hatundu.
......
Maltepe; E5 karayolu üzerinde orta þeritteyiz hala. Çünkü trafik çok yoðun. Týkanmýþcasýna yoðun. Bizim otobüs sabit. Yan þeritteki otobüs yavaþ yavaþ ilerliyor. Anneannem de cam kenarýnda oturuyor.
-Vuuu, pokiyeeeen. Ula niye ceriye doðri cideyruuuk? Bu þofore iþ yok. Pen kullanacaðum otobusi. -Anneanne sen býrak. 8 saatlik yol dayanamazsýn. Uyu sen. Ben de arka tarafta muavinle takýlýrým.
Kabanýmý yastýk yapýverdim anneannem için. Anneannem uyudu. Ben de arkada muavinle sigara içiyorum. O zamanlar sigara serbest þehirlerarasý otobüslerde. Bir saat kadar sonra yan koltuktaki güzel kýz bize doðru yürümeye baþaladý. Bana gelmediði açýk. Kim ne yapsýn çizik bir karizmayý! Kýz bana: -Yaþlý teyze uyandý. Dedi. -Tamam. Gerisini söylemenize gerek yok.
Hemen kalktým ve gittim anneannemin yanýna. Benim korktuðum DGM lik laflar etmesi. Ki çok þeyler söylemiþti otobüste. 30'lu yýllardan, 40'lý yýllardan bahsetmiþti. Zor susturabilmiþtim.
Neyse...Saat 18 sularý. Kýþ mevsimi ve hava karanlýk. Anneannem uyanmýþ ve koltuðun altýnda birþeyler arýyor.
-Ne arýyorsun anneanne?
-Diþlerumi!... Vuuu ne yaparum ben þimdi. Ula çaldiler mi dersun.
-Yok anneanne merak etme. Buluruz.
Kýzlar gülmekte... Ben kýzarmakta... Anneannem aðlamakta...
Anneannem: -Tamam, hatirladum. Senun paltonun cebineydi! Bi bak da uþaðum. Ben: - ? -Anneanne evde baksak. Yani buluruz merak etme. -Yook. Þimdi bakacasun. Piliyrum cebineydi.
Cebi araladým. Uzaktan bakýyorum. Ürkekçe. Kýzlar gülmekte hala. Zaten onlardan da tiksinmeye baþlamýþtým artýk. Bir tanesi:
-Korkma ýsýrmaz. Deyince. -Ýyi o zaman al. Dedim.
Sanki cebimde diþler hakikaten varmýþ da kýzýn üzerine boþaltýrmýþ gibi yaptým. Bir çýðlýk akabinde otobüsün þoforü ýþýklarý yaktý. Anneannem de diþlerini buldu. Koyununa saklamýþ kimse çalmasýn diye...
Mola anýný da anlatmak isterdim. Ama bu kadar yeter. Ýsteyene yazacaðým söz. Anneannemi 95 yýlýnda kaybettik. Var mýydý gerçekten diyorum þimdi kendi kendime....Herþeye raðmen onu çok özlüyorum...
