HüzünLüydüm... faRkediLmeyecek gibi deðiLdi asýk yüzüm.. ''Ne oLdu, neyiN var'' giBi soruLara cevap buLMa teLaþýndaYdým. uTanýyordum.. ''SeViyorum, öZLüyorum, ayrýYým..'' diyemiyordum! UTANIYORDUM ÝÞTE... arkadaÞýmýn sorSuyLa irkiLdim. ''senCe seVmek ne deMek?'' seVmek? ne oLa ki seVmek..? ''huZurLu mutLu ve oLduðun gibi oLabiLmekTir seVdiðiM dediðin insaNýn yanýNda..'' diyiverdim! oLabiLir ama daha bitmeDi dedi arKadaÞým. ''seNce özLemek ne demeK...?'' ''özLemek; yaNýnda deðiLde yüreÐinde hiSSedememek seVdiðim dediðin iNsaný.. bendeNLerin deðiL ruhLarýn ayrý oLmasý...'' dediM. pek memNun kaLmadý gibi verdiðiM cevaPTan. ''özLemek dediðiN eLini tuTamamak göZüne bakaMamaKTýr!'' dedi maDEm öYLe bana ne diye soRuyorsun deMek geLdi içimden! susTum... ben yüreðimde hiSSEdemezsem yüreÐÝni iþTe o zaman öZLerim oNu! iNatLa devam etti soRuLarýna..''peKi ya aYRýLýK nediR..?'' uZun bir süre tepKisiz kaLdým. göZLerimin doLduðunu hiSSetim! o da hisseTmiþ oLacaK Ki; ''taMam'' dedi.. ''sormuYoruM...'' bense daLgýn, bir o kadarda sessiz þuNu söYLeyebiLDiM...; ''AYRILIK; ÝSTANBUL'LA ÝZMÝR ARASINDAKÝ MESAFEDÝR....!''
