Gökyüzü aðlýyordu. Bir damla sen istedim kül rengi bulutlardan... Sen, geldin. Sana ait olan bende ki seni býraktýn da, bana ait olan duygularla beraber yok olup gittin. Geldiðine sevinmediðim gibi gittiðine de üzülmemiþtim. Bu geliþin aslýnda bir gidiþ olduðunu biliyordum. Konuþuyorduk, üstü kapalý cümleler altýnda. Bu aþkýn imkânsýz olduðunu söyledikten sonra neler konuþtuk bilmiyorum. Gözlerimden iki bülbül yavrusu kanatlanýp omuzlarýna kondu. Duygularýmda sendeydi artýk, kalbim gibi... Baþlamadan bitmiþti her þey... Güneþe özlem duyan bir tohum gibi gece topraðý delmiþ, sabaha çürüyüp gitmiþti sevgim. Tek suçu bir damla sen istemekti, ayrýlýðý anlatan gözlerinden. Þaraptan tatlý gözlerinden bir yudum ayrýlýk içti gönlüm ve... Yok etti bendeki beni, ayrýlýðýn sarhoþluðuyla... Sensizliðin kýrbacý ile yaralanan yüreðimin acýsýný her attýðým adýmda yeniden hissediyorum. Yýldýzlarý saymaktan usandým; gelmeyeceðini bile bile, belki gelirsin diye. Hayallerimi yýldýzlara veriyorum, çünkü sen gittin... Gitmene karýþamam da, neden duygularýmý da götürdün? Sana bir daha yazmamam için mi? Eðer öyle ise bendeki seni almalýydýn. Yanýldýn...! Yoksa seni daha rahat unutmam için mi? Unutmamý istiyorsan, duygularýmý gönder bana yaðmurlarýnla. Sana yazmayacaðým, gönlümde yeni bir sen yarattýðýmda. Unutmama yardýmcý olmak istiyorsan eðer çýkma karþýma yaðmurlarla, gezme sokaklarda rüzgarlarla! Duygularýmý bana geri ver! Senden ayrýlmanýn acýsý ile yanarken yüreðim, birde duygularýmdan ayýrarak yok etme benliðimi. Bilsen ne kadar aðladý bu yürek, gözlerinin ardýndan; ne kadar uðraþtý unutmak için. Söyleyeceklerini anlatmaya yetmedi sözleri. Belki bir gizdi kapýnýn arkasýnda saklanan, belki gözlerin hapsetti gözlerimi parmaklarýn ardýna. Belki bir oyundu perdenin kapanmasýný bekleyen. Ama sadece seni sevdi ayrýlýðýn acýsýyla yanarken bile. Senden duygularýmý istiyorum sadece,. Dönmeyeceðini bildiðim için seni istemiyorum. Her yaðmurda gökten bir damla sen beklesem de, her rüzgarda seni arasam da... Gidiþinle volkanlar patladý içimde. Sensiz yaðmurlarda yetmiyor söndürmeye. Bir tek seni kurtarabildim gönlümdeki felaketten. Ne kadar iyi bilsem de dönmeyeceðini, bir damla sen yeterdi gönlümün ateþini yok etmeye. Ayrýlýðýn verdiði sarhoþluk geçmedi hâlen. Herkesi sen sanýyorum. Her gece gökyüzüne resmini çiziyorum yýldýzlarla. Seni sensizliðin ile yaþýyorum. Dön sevgilim bile diyemiyorum, bir gün sensizlikte býrakýp gider diye. Her gece dualar ediyorum, bir damla sen göndersin diye gökler. Yýldýzlar bile diyor ayrýlýðýn eþiðindeki gönlüme. Onlar bile anlamýyorlar artýk beni. Her gece haykýrmak geliyor içimden diye. Duymayacaðýný, duysan bile dönmeyeceðini biliyorum; vazgeçiyorum. Sen yoksun, duygularým yok... Bir ben varým senden uzakta... Sana yazdýðým son yazýmý, son bir þiirle aþkým gibi noktalýyorum.
Ve ayrýlýk uzayan yolda tek sýrdaþým. Bu oyunun son sahnesi olacak; Perde kapandýktan sonra, Ne sen beni bir daha göreceksin, Nede ben seni... Bu birlikte son oyunumuz. Son kez gülümse, Son kez tut ellerimden. Sonra düþeceðim dipsiz karanlýklara... Alkýþlarla beraber göz yaþlarýmý duyacaksýn. Bir gün Anlayacaksýn bir damla sen isteyiþimin sebebini. Ýþte o zaman; sende aðlayacaksýn
