Burnu bir karýþ havada, gözü yükseklerdeydi ben onu sevdiðimde. Hele hele benim aþkýmý yerden yere vurup, nasýl kýrmýþtý kalbimi zalim. Dudaklarýndan dökülen acý sözleri; öyle ki, bugün bile unutamadým. Ne tebessümdü o, zehirden beter. Her olayda içim paramparça, gözlerim aðlamaktan kýpkýrmýzý olurdu. Yorgun düþerdim onsuz geçen, onunla dolu, koyu siyah gecelerden. Piþmanlýktan kendime lanetler eder, sevgimi söylediðim günü düþündükçe, kaleme sarýlýp yazardým ona nefretin aþkla kucaklaþtýðý o uzun mýsralarýmý. Derdim ki; alýn yazýmdý, onbeþimin çocuksu aþkýydý. Nasýl da gülerdi caný istedi mi... En anlamlý bakýþlarýyla önce ümitlendirir, ardýndan bir uçurumun kenarýna yapayalnýz býrakýr giderdi. Ben çaresiz, ben yorgun, ben býkkýn bu sevdadan. Ah bilirdi o insafsýz, diri diri yanardým o böyle yaptýkça... Þubatýn buz gibi kasvetli soðuðunda; onda ne bulduðumu bugün bile bilemem. Ama o günlerde hayatýmýn amacý, varolma gibi gelirdi bana. Çocukluk mu, yoksa gençliðimin safça tutkusu muydu bu kölesiye baðlanýþ, içten içe kopan fýrtýnalar, bu delice yakarýþ? Kimbilir, belki de sevilmeye muhtaç bir kalbin bitmek bilmeyen kaprisi... Ondan hiçbir þey istememiþtim. Sadece sevgi... Evet, þimdi yýllar sonra ben, onu düþünüyorum ilk defa kucaðýmda resimler, hatýralarla. Hava yine soðuk, yine kasvetli gözleri gözlerimde yine sevgi, derin yüreðimde. Unuttum sanýrdým, meðer aldanmýþým, aðladým saatlerce. Bu onun "ölüm yýldönümü"dür. 17'sinde toprakla kucaklaþan, o zalimin hikayesidir anlatýlan. Bir melodidir kýrýk, umutsuz... Doldururken sensizlik o an odayý gönlüm hala boþ, kafam yine dumanlý. Bir feryat yankýlanmýþtý acý dolu tam 15 yýl önce bugün bomboþ kýrlarda. Deli gibi koþtum sýnýfa, sýrasý boþtu. Benim kadar çaresizdi her köþe. Kendi kendime konuþarak yaklaþtým sýrasýna; "Sen ölemezsin; canýmsýn, sevgimsin, emelimsin Dileðince nefret et, alay et duygularýmla Kýzmam sana Ama ne olur bir yalan olsun, acý bir þaka. Evet, evet beni üzmek için yapýyorsun. Herþeyini özledim... Allahým son defa göreyim yeter bana" Bu sensiz yakarýþ defalarca sürmüþtü ta ki, ölümün o sinsi kokusunu içimde duyana kadar. Hýçkýra hýçkýra aðladým, sýraya kazýdýðýn ismini öptüm. Sonra, ona ait birþeyler bulmak için aradým her köþeyi... Yalnýzca buruþturulmuþ bir sayfa, rengi solmuþ. Yazý, onun yazýsý. Bir mektuptu, özenilerek yazýlmýþ, belki de çok emek verilmiþ her satýrýna... Çok þaþýrdým, mektup bana hitabendi. Korkakça, kaybolmasýndan korkarak, acýyla okudum her cümleyi kalbimde büyüyen bir özlemle... Hele hele o ilk satýrý... Öyle ki, bugün bile unutamam, okudukça aðlarým. "Ýnsan sevdiðini yerden yere vururmuþ bir tanem, AFFET BENÝ !!!..."
