Bir zamanlar, bütün duygularýn üzerinde yaþadýðý bir ada varmýþ: Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm diðerleri, Aþk dahil.
Bir gün, adanýn batmakta olduðu, duygulara haber verilmiþ. Bunun üzerine hepsi, adayý terketmek için sandallarýný hazýrlamýþlar. Aþk, adada en sona kalan duygu olmuþ. Çünkü, mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiþ. Ada neredeyse battýðý zaman, Aþk, yardým istemeye karar vermiþ. Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde geçmekteymiþ. Aþk, "Zenginlik, beni de yanýna alýr mýsýn?" diye sormuþ. Zenginlik, "Hayýr, alamam. Teknemde çok fazla altýn ve gümüþ var, senin için yer yok." demiþ. Aþk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir'den yardým istemiþ. "Kibir, lütfen bana yardým et!" "Sana yardým edemem Aþk. Sýrýlsýklamsýn ve yelkenlimi mahvedebilirsin." diye cevap vermiþ Kibir. Üzüntü yakýnlardaymýþ ve Aþk, yardým istemiþ: "Üzüntü, seninle geleyim..." "Off, Aþk, o kadar üzgünüm ki, yalnýz kalmaya ihtiyacým var." Mutluluk da Aþk'ýn yanýndan geçmiþ ama o kadar mutluymuþ ki, Aþk'ýn çaðrýsýný duymamýþ. Aþk, birden bir ses duymuþ: "Gel Aþk! Seni yanýma alacaðým..." Bu Aþk'tan daha yaþlýca birisiymiþ. Aþk o kadar þanslý ve mutlu hissetmiþ ki kendini onu yanýna alanýn kim olduðunu öðrenmeyi akýl edememiþ.
Yeni bir kara parçasýna vardýklarýnda, Aþk'a yardým eden, yoluna devam etmiþ. Ona ne kadar borçlu olduðunu farkeden Aþk, Bilgi'ye sormuþ: "Bana yardým eden kimdi?" "O, Zaman'dý" diye cevap vermiþ Bilgi. "Zaman mý? Neden bana yardým etti ki?" diye sormuþ Aþk. Bilgi gülümsemiþ: "Çünkü sadece Zaman Aþk'ýn ne kadar büyük olduðunu anlayabilir..."
