Saatlerdir bilgisayarýn baþýnda oturuyordu, hala beklediði mail gelmemiþti. Silkindi. Kaç saat olmuþtu bilgisayar baþýna oturalý? Oooo! Ýki saatten fazla olmuþ, koskoca iki saat? Arkadaþlarý yemeðe davet etmiþti, Sinan sinemaya, oda arkadaþlarý ise fal partisine.. Hiçbirini kabul etmemiþti. Þimdi bu ücra internet cafede gelecek o maili bekliyordu. Daha ne kadar sürecekti? Kim bilir belki, bugün hesabýna bile girmemiþti, girmeyecekti? Girse bile yazacaðý daha önemli insanlar vardý belki... Belki de onun ona önem verdiði gibi o, ona önem vermiyordu? Yok caným! O da en az Sevgi kadar deðer veriyordu Sevgi'ye, yazdýðý her mesajýn karþýlýðý ertesi güne geliyor, hadi ertesi gün olmadý birkaç gün içinde gecikmenin özrünü de içeren mail hesabýnda bekliyordu Sevgi'yi. Aylar olmuþtu yazýþmaya baþlayalý, bir kez bile aksamamýþtý mailler. Ta ki, bu haftaya kadar. Hafta baþýndan beri tek bir satýr gelmemiþti ondan. Tuhaf! Oysa kendisi yazacak bir þey bulamasa - ki, bu da ayda yýlda bir olurdu- forward edilmiþ mesajlar gönderirdi, güzel sözler, fýkralar ya da ufacýk bir e-kart. Üçüncü gün dayanamamýþ, onu merak ettiðini söylediði bir mail göndermiþti: Heeeey, öldün mü kaldýn mý? Haber verseneeeee! diye þakalaþmýþtý üstelik. Ses seda yoktu yine karþý tarafta, beþinci gün iyiden iyiye meraklanýr olmuþtu, hatta bir sapýðýn onun hesabýna girip gelen mesajlarý ondan önce okuyup sildiðini bile düþünmüþtü. Ýyisi mi oturup bütün gün bekleyecekti bilgisayar baþýnda, hem içinde de bir þüphe kalmayacaktý böylece. Bugün sekizinci gün de bitmiþti. Yine en ufak bir yazý bile gelmemiþti. Unuttu beni diye geçirdi içinden. "Tabii, ne bekliyordun ki!" diye kýzdý kendi kendine. Alay etti bir süre bu çocukluðuyla. Hiç görmediði, sadece yazýlarýyla, þiirleriyle tanýdýðý biriydi karþýdaki ve hep öyle uzakta öyle bilinmez kalacaktý. Ne bekliyordu ki? Kendisi de bilmiyordu. Hayalinde bu yazýlarý yazan kiþiyi bir türlü canlandýramýyordu. Ne zaman gözlerini kapasa sadece bir çift el görüyordu, klavyenin tuþlarýna dokunan güzel parmaklar... Bu elin kime ait olduðunu görmeye çalýþýyor, didiniyor ama hayali bir anda daðýlan sis gibi yok oluyordu. Ertesi gün soluðu yine bilgisayar baþýnda aldý. Bekledi, bekledi. Birkaç arkadaþýndan gelen mailleri yanýtladý hemencecik. Aslýnda böyle beklemek fena da olmuyordu hani. Zaten tatildeydi yapacak baþka bir iþi yoktu, arkadaþlarýndan çoðu eve dönmüþtü kalanlar ise onu çaðýrsa da o pek istemiyordu. Bu düþüncelere dalmýþken yeni bir mesaj geldi. Hayret adres pek yabancýydý ona. Biraz tereddüt ettikten sonra yüreði korku içinde açtý. Mail, "merhaba ben Akýn'ýn yakýn arkadaþýyým. Kendisini trafik kazasýnda kaybettik, telefon defterinin arasýnda sizin mail adresinizi bulduk ve haber vermeyi uygun gördük. Baþýmýz sað olsun" diyor ve devam ediyordu ama mailin devamý onu ilgilendirmiyordu artýk.Okuyacaðýný okumuþtu zaten. Kaçýncý ölüm haberiydi bu, bu kaçýncý deðer verdiði insandý yitip giden? Bazen bütün uðursuzluðun kendinde olduðunu düþünüyordu. Sonra saçma geliyordu düþündükleri, ama ne fark ederdi ki, iþte çok sevdiði, her gün yazdýklarýyla onun gününe renk katan o kiþi artýk yoktu. Kötü bir þaka olamaz mýydý? Ne yapacaktý þimdi? Beklediði mail gelmiþ miydi? Ne yani kalkýp gidecek ve bir daha gelmeyecek miydi? Bir daha o güzel mesajlarý hiç göremeyecek bir daha o elleri hayal edememenin üzüntüsüyle doðruldu. "Cebinden size henüz yollamadýðý, yollamak için doðum gününüzü beklediði bir þiir bulduk. Týpký sahibine ulaþmamýþ bir mektup gibi duruyordu oracýkta. Aþaðýda onun sizin için yazdýðý son þiiri bulacaksýnýz.
VAR MISIN ? Biliyorum þaþýracaksýn Son sözler gibi gelecek kulaðýna Yoo yanýlmýyorsun. Son sözler bunlar. Bu uzaklýðý kaldýrmak için ortadan Sadece bir ufacýk his'tik, sen bana ben sana Ýki satýr lâf, iki mýsralýk þiirdik Bir gülücüktük Bir soru iþareti Oysa daha fazlasýný istemek bencillik mi? Anla artýk! Sözler var ama satýrlar yetersiz Düþünceler var ama sayfalar yetersiz. Duygular var ama mýsralar yetersiz. Anla artýk biliyorum bir sen var, bir de ben Uzak, uzak yerlerde ayrý, ayrý þehirlerde. Ama desem ki, sana: Biz demeye var mýsýn? Desem ki, ne sen olsun, ne de ben. Bir biz olalým. Var mýsýn ?
Akýn Yýldýz
Þaþýrmýþtý, istemezdi etraftakilerin gözü önünde aðlasýn. Hiç adeti deðildi ne de olsa. Oysa Akýn hep nasýl hissediyorsan öyle ol baþkalarýný boþ ver derdi. Ýþte her zamanki gibi yine dinlemiþti onun sözünü. Demek o da ayný þeyleri hissetmiþ, o da artýk bu uzaklýðý kaldýrmak istemiþti. Doðum günü geçmiþti, hem de yine bilgisayar baþýnda. Yeni bir yaþa daha girmiþti iþte, yepyeni bir yaþ, yepyeni umutlar, acýlar, mutluluklar. Her yaþ olgunlaþtýrýrmýþ biraz daha insaný, belki de en çok bu yaþa girdiðinde olgunlaþtýðýný anlayacaktý yýllar sonra arkasýna dönüp baktýðýnda kim bilir... Akýn! Kahretsin, seni þimdiden özledim diyerek hýçkýrýklara gömüldü. Neden sonra eli yanýta gitti. Akýn'a geç kalmýþ bir yanýttý bu. Sadece tek bir sözcük yazdý : VARIM !
