2002'nin Nisan ayýydý. Üniversite 2. sýnýftaydým. Havalar hýzla düzeliyor, deðiþen havada içimiz coþkuyla doluyordu.. Oda arkadaþlarýmýn sýnýf arkadaþlarýyla pikniklere gidiyorduk. Kendim hiç arkadaþ edinemediðimden, onlarla olmaktan mutluluk duyuyordum. Aralarýnda Cihan adýnda bir genç vardý ki...
Dünya iyisi, dünya tatlýsýydý. Çok hoþlanmýþtým ondan..
29 Mayýs 2002 günü oda arkadaþýmýn doðumgününü kutlamaya gittiðimizde nihayet duygularýný açýklamayý baþarmýþ, uðraþlar sonunda bana aþýk olduðunu söyleyebilmiþti.
Aslýnda onunla çýkmak deðildi niyetim; bencilce beni sevmesini istiyordum. Daha doðrusu, çýkarsak, kýymetim kalmaz, diye düþünüyor; bana hep böyle tatlý tatlý baksa, diyordum.
Ama o kadar iyi niyetliydi ki, ona kanmam o kadar da zor olmadý..
Haziran ayýnýn ortasýnda okullar tatile girmiþ ve biz neredeyse(ayný þehirde olmamýza raðmen) görüþememiþtik. Çünkü çok kýskanç bir babam vardý ve beni dýþarý bile býrakmak istemiyordu..
Okullar tekrar açýlýp geri döndüðümüzdeyse, o aþktan eser kalmamýþtý. En azýndan benim için.. Oysa beni hala çýlgýnca seviyordu.. 15-20 günlük bir görüþmeden sonra beni nasýl sevebilmiþti bu kadar, bilemiyorum..
Ona açýldým. Araya uzak mesafeli ayrýlýk girdiðinden, bu ayrýlýðýn beni ondan soðuttuðundan bahsettim. Aðladý, aðladý... "Yeter ki benden ayrýlma, yanýmda ol, sevmesen de razýyým." dedi. Aðlamasýna dayanamayýp kabul ettim. Birkaç defa daha ayný þey tekrarlandý. Sonuç yine ayný..
Kör,topal 1,5 sene sürdü. Sonunda tahammülüm kalmamýþ, her þeyi, üzülüp aðlamasýna raðmen bitirmiþtim.
Ama bu da kar etmedi. Defalarca arayýp barýþmak istedi. Ona son derece deðer veriyordum. Onu kýracaðýma, dünyayý karþýma alabilirdim. Ama aþk bu. Olmayýnca olmuyordu.
Bu zamandan sonraki 1,5 yýl yolda her karþýlaþmamýzda arkasýný dönüyor, heyecanlý hareketlerle benden kaçýyordu. Selam da vermek istemiyordu. Ama beni sevdiði gözlerinden, hareketlerinden okunuyordu. Oda arkadaþlarýmdan aldýðým duyuma göre, beni unutmasý için çevresi, ona 2 kýz bulmuþ, fakat o beni unutamadýðýný söyleyerek onlardan ayrýlmýþtý.
.......
Bu arada ben de üniversite öðrenimimi tamamlamýþ, yüksek lisansa baþlamýþ; bulunduðum ilin bir ilçesinde Öðretim görevlisi olarak kalmayý baþarmýþtým.
Bir sabah derse gitmek üzere otobüse yetiþmek için koþtuðumda, ONU gördüðümü zannettim. Uyku sersemi olmama raðmen, hareketlerinin heyecanýndan onun da beni gördüðünü ve bunca zaman sonra Hala unutamadýðýný anladým. Ama kim takar?.. Derse geç kalmak benim için ÖLÜMDÜ.
Keþke ölüm sadece derse geç kalmaktan ibaret olsaydý da, onu gördüðüm anýn kýymetini bilseydim...
Ama keþkeler hiçbir þeyi geri getirmiyor..
Beni gördüðü gün, çok üzülmüþ, arkadaþlarýnýn yanýna gidip çok hastalandýðýný söylemiþ.. Boðazý þiþmiþ veee.. bilincini kaybettikten BÝRKAÇ GÜN SONRA KOMAYA GÝRMÝÞTÝ..
78 gününü komada geçirdikten sonra HAYATA GÖZLERÝNÝ YUMDU..
Aðlamak, baðýrmak, çýrpýnmak insanlarý geri getirebilseydi, inanýyorum ki, Cihan'ý Rabbim geri gönderirdi benim aðlamalarýma dayanamayýp. Öleli 8 ay olmasýna raðmen bir an için bile olsa, hayali gözlerimin önünden gitmiyor. Hiçbir iþe yaramayacaðýný bilsem de, KEÞKE ONU ÜZMESEYDÝM, onunla evlenseydimm..
