Adam genç kadýna seslendi: - Bana gözyaþý borcun var! Genç kadýn sordu: - Nasýl öderim? Adam gözlerini kýrptý; - Haydi gülümse! Gülümsedi genç kadýn. Adam, cebinden mendilini çýkarýp, borcunu sildi. Ve mendilini özenle katlayýp, yine kalbinin üzerindeki iç cebine koydu. Bir demet mor sümbül vardý kadýnýn elinde. Ýkisi de bahar kokuyordu... Biri ilkbahar, diðeri güz. Adam, seslendi yine; - Bana mutluluk borcun var! Genç kadýn, biraz mahcup, biraz þaþkýn sordu: -Nasýl ödeyebilirim? Heyecanlandý adam - Haydi yat dizlerime! Genç kadýn bir kedi uysallýðýnda, yattý dizlerine usulca. Adam, þefkatle saçlarýný taramaya baþladý kadýnýn. Saçlarý, güneþe ve yaðmurlara hasret hiç yaþanmamýþ baharlara benziyordu. Çaresizliðini ördü sýrasýra. Sonra saçýnýn her teline, mutluluðun çýðlýklarýný baðladý adam. Yetmedi, gizli düðüm attý... Aðladý. Hava kararmak üzereydi. Dýþarýda yaðmur yaðýyordu delice. Adam, sürekli borç defterlerini kurcalýyordu. Genç kadýnýn gözlerinin içine baktý; - Bana yürek borcun var! Borcunun farkýndaydý sanki genç kadýn, þaþýrmadý. - Bu borcumu nasýl ödeyebilirim? Adam kollarýný uzattý - Haydi tut ellerimi! Sümbül kokusu sinmiþ ellerini uzattý genç kadýn. Elleri öyle sýcaktý ki, eriyiverdi bütün borcu avuçlarýnýn içinde. Genç kadýn gitmek üzereydi. Adam son kez seslendi; - Bana can borcun var! Kadýn irkildi; - Can mý? Sigarasýndan derin bir nefes çekti adam; - Evet... Can borcun var. Sensizlik öldürüyor beni! Hoþuna gitti sözler kadýnýn - Peki bu borcumu nasýl tahsil etmeyi düþünüyorsun? Adam, biraz daha yaklaþtý; - Yum gözlerini! Hiç tereddüt etmeden yumdu gözlerini. Adam da yumdu gözlerini, masumca bir öpücük kondurdu kadýnýn titreyen dudaklarýna. - Bu ne þimdi yaptýðýn? diyerek çattý kaslarýný kadýn... Adam, piþmanlýkla, memnunluk arasýnda gidip geldi. Kekeledi; - Hayat öpücüðüydü! Kýsa bir sessizliðin ardýndan bu kez kadýn öptü adamý þehvetle... Adam, þaþýrdý; - Ya senin bu yaptýðýn neydi? Genç kadýn kapýya yöneldi; - Veda öpücüðü! Kalan borçlarýna karþýlýk, yürek dolusu çaresizlik ve bir de mor sümbüllerini masanýn üzerine rehin býrakýp gitti genç kadýn. Adam koþtu peþinden sümbülleri geri verdi kadýna. - Ne olur iyi bak umut çiçeklerime, solmasýnlar... Genç kadýn sümbülleri aldý: - Merak etme, gün aþýrý sularým çiçeklerini! Adam sevindi: - Güneþe, suya gerek yok. Gülümse yeter! Kadýn gözden kaybolurken haykýrdý adam, - Umutlarýmý kefil yaptým. Unutma, bana aþk borçlusun! Haykýrýþý yaðmura karýþtý. Kadýn, yaðmuru hissetmeyen kalabalýða...
