Numarayý çevirirken, nasýl oldu bilmiyorum ama çevirdiðim numaranýn yanlýþ olduðunu bilmeme karþýn telefonu kapatmadan hattýn öteki ucundan yanýt verilmesini bekledim. Yaþlý bir adam aksi bir ses tonuyla yanýt verdi. "Yanlýþ numara!" dedi ve telefonu yüzüme kapattý. Caným sýkkýn, ayný numarayý bir daha çevirdim. Ayný ses "Size yanlýþ dedim!" dedi ve yine telefonu yüzüme kapattý. Yanlýþ bir numara çevirdiðimi nereden biliyordu? Bir polis çevresinde olan bitene karþý her zaman ilgili olmak konusunda eðitim görür. Hiç düþünmeden ayný numarayý üçüncü kez çevirdim. "Yeter artýk" dedi adam. "Yine sen misin?" "Evet" dedim. "Daha aðzýmý bile açmadan yanlýþ numarayý çevirdiðimi nereden biliyorsunuz?" "Bunu da sen bul!" diyerek telefonu tekrar yüzüme kapattý. Oturduðum yerde ahize elimde kalakaldým. Sonra büyük bir kararlýlýkla adamý bir daha aradým. "Buldun mu?" dedi. "Aklýma bir tek þey geliyor... Sizi kimse aramaz." "Tamam buldun!" dedi ve telefonu dördüncü kez yüzüme kapattý. Sinirlerim gevþediði için, gülerek aradým adamý bu kez. "Þimdi ne istiyorsun?" diye sordu. "Yalnýzca... Bir 'Merhaba' demek istedim." "Merhaba mý?" diye sordu adam þaþkýnlýðýný gizleyemeden. "Neden?" "Ne bileyim. Sizi kimse aramýyorsa, bari ben arayayým dedim." "Peki. Merhaba. Kimsiniz?" Sonunda baþarmýþtým. Meraklanma sýrasý ondaydý. Kendimi tanýttýktan sonra, ona kim olduðunu sordum. Adýný söyledikten sonra, "Seksensekiz yaþýmdayým ve son yirmi yýldýr bir günde telefonla bu kadar aranmamýþtým yanlýþlýkla olsa da!" dedi ve gülmeye baþladýk. Yaklaþýk on dakika sohbet ettik. Ne ailesi ne de bir arkadaþý vardý. Yakýnlarýnýn tümü ölmüþtü. Asansör görevlisi olarak çalýþtýðý günlere iliþkin anýlarýndan söz ederken sesi çok içten geliyordu. Kendisini tekrar arama konusunda izin istedim. "Neden böyle bir þey yapmak istiyorsun?" diye sorarken þaþkýnlýðýný saklayamýyordu. "Ne bileyim. Telefon arkadaþý olabiliriz, hani þu mektup arkadaþlarý gibi." Tereddüt etti. "Yeni bir arkadaþým olmasýnýn bence bir sakýncasý yok" dedi. Sesi oldukça duyarlýydý bu kez. Ertesi gün ve sonraki günlerde onu yeniden aradým. Sohbeti tatlýydý. Bana Birinci ve Ýkinci Dünya Savaþý anýlarýndan, öteki tarihi olaylardan söz etti. Ona evimin ve ofisimin telefon numaralarýný verdim. O da beni arayabilecekti. Aradý da... Hemen hemen hergün. Yalnýz ve yaþlý bir adama iyilik yapmak deðildi amacým yalnýzca. Onunla konuþmak benim için önemliydi, çünkü benim yaþamýmda da büyük bir boþluk vardý. Yetimhanelerde, bakýcý ailelerin yanýnda büyümüþtüm, hiç babam olmamýþtý. Zamanla onu baba gibi görmeye baþladým. Ona iþimden, üniversitedeki derslerimden söz ediyordum. Yaþamýmda psikolojik danýþmaným rolünü üstlenmiþti. Üstlerimden biriyle aramdaki anlaþmazlýktan söz ederken, yeni arkadaþýma "Onunla aramdaki bu sorunu bir an önce çözmem gerekiyor" dedim. "Acelen ne?" diye uyardý beni. "Býrak aranýzdaki olaylar biraz yatýþsýn. Benim yaþýma geldiðinde, zamanýn pek çok þeyin ilacý olduðunu anlýyorsun. Ýþler kötüye giderse, o zaman konuþ onunla." Uzun bir sessizlikten sonra, "Biliyorsun..." dedi sakin bir sesle. "Seninle kendi oðlumla konuþuyormuþum gibi konuþuyorum. Her zaman bir ailem ve çocuklarým olmasýný istedim. Bu duygunun ne olduðunu anlayamayacak denli gençsin." Hayýr deðildim. Ben de hep bir ailem ve bir babam olsun istemiþtim. Fakat ona hiçbir þey söylemedim. Çok uzun zamandýr yüreðimde taþýdýðým acýyý daha fazla taþýyamamaktan korktum. Bir akþam seksendokuzuncu doðum gününün yaklaþmakta olduðunu söyledi. Kendi ellerimle hemen çok büyük bir doðum günü kartý hazýrladým. Kartýn üzerinde bir doðum günü pastasý ve seksendokuz tane mum vardý. Tüm iþ arkadaþlarýmdan kartý imzalamalarýný istedim. Yaklaþýk yüz imza oldu kartta. Bundan çok hoþlanacaðýndan emindim. Dört aydýr telefonda sohbet ediyorduk, artýk yüz yüze gelmemizin zamaný gelmiþti. Doðum günü kartýný kendi elimle götürmeye karar verdim. Kendisini ziyarete gideceðimi söylemedim. Sürpriz yapmak istiyordum. Telefon rehberinden adresini buldum ve oturduðu apartmana gidip, arabamý sokaðýnýn baþýna park ettim. Apartmana girdiðimde postacý elindeki mektuplarý ayýrýyordu. Adýnýn yazýlý olduðu posta kutusunu denetlerken postacý doðru yerde olduðumu iþaret etti baþýyla. Yüreðim heyecanla çarpýyordu. Acaba telefonda kurulan aramýzdaki kimyasal yaklaþým, yüz yüze de kurulacak mýydý? Ýçimden bir kuþku duygusu gelip geçti. Belki de babamýn beni reddettiði gibi o da reddecekti. Kapýsýný çaldým. Yanýt gelmeyince daha hýzlý çaldým. Postacý baþýný kaldýrýp bana baktý. "Kimse yok" dedi. "Evet" dedim. Kendimi biraz tuhaf duyumsuyordum. "Telefonu yanýtlamasý ne denli uzun sürüyorsa, kapýyý açmasý da..." "Akrabasý mýsýnýz?" diye sordu postacý. "Hayýr, arkadaþýyým yalnýzca." "Çok üzgünüm" dedi üzgün bir sesle. "Bay Meth önceki gün öldü." "Öldü mü?" dedim. Þaþkýnlýk içindeydim, inanamýyordum bir türlü duyduklarýma. Sonra kendimi toparladým, postacýya teþekkür ettim ve dýþarýya çýktým. Arabaya doðru yürürken gözlerim yaþlarla doluydu. Yaþamlarýmýzdaki güzelliklerin ayýrdýna varmak kimi zaman ani ve beklenmedik bir olayla olanaklýdýr. Þimdi yaþamýmda ilk kez, birbirimize ne denli yakýn olduðumuzu anladým. Herþey ne denli de kolay olmuþtu; bir dahaki sefere kendime yakýn bir arkadaþý çok daha kolay bulacaktým. Yavaþ yavaþ bir sýcaklýk kapladý bedenimi. Birden sanki onun ters sesini duydum. "Yanlýþ numara!" Sonra kendisini neden bir daha aramak istediðimi sormasý geldi aklýma. Yüksek sesle "Çünkü sen benim için önemlisin" dedim. "Çünkü ben senin arkadaþýným." Açýlmamýþ doðum günü kartýný arabamýn arka koltuðuna koydum ve direksiyona geçtim. Arabamý çalýþtýrmadan arkama döndüm bu kez fýsýldadým: "Ben yanlýþ numara çevirmedim. Sen benim arkadaþýmdýn.".
