Bir kýz çocuðu vardý,beyaz tenli,kumral.Ýki saç örgüsü uzanýrdý baþýnýn iki yanýndan. Sevimlimi sevimli bir yüzü, cin gibi zeka fýþkýran gözleri vardý.Okulda da baþarýlýydý.Annesini dört yýl önce kanserden kaybetmiþti.Çocuk, kendinden birkaç yaþ küçük kýzkardeþi ve babasýyla beraber bir dað köyünde yaþýyor; her sabah öðrenci servisiyle ilçeye ilkokula geliyor, akþam dönüyordu. Ben de ilçede oturuyordum.Karþý komþum bu çocuktan her zaman söz ederdi. Ölen annesi yakýn arkadaþýymýþ, kýz ara sýra onlara öðle yemeðine geliyormuþ. Bir gün komþum dedi ki:"Çocuðun bir arzusu var, bazý arkadaþlarý doðum günlerinde okula pasta ve meyve suyu getirip arkadaþlarý ve öðretmenleriyle birlikte kutluyorlarmýþ.Benim pasta yapacak, satýn alacak kimsem yok.Çok istiyorum,keþke ben de kutlayabilsem bir kere doðum günümü, diyor" dedi.Hemen atýldým.Kýzýn doðumgünü ne zaman?Komþum,"17 Nisan" dedi."Ona doðum günü partisi için gerekenleri biz hazýrlayalým"dedim.Komþumda kendisinin pasta yapabileceðini söyledi."Ben de kuru pasta ve meyve suyu alýrým" dedim.Bu fikir ikimizin de hoþuna gitti. Doðum gününden bir gün önce komþum güzel bir kremalý pasta yaptý, bende diðer yiyecek ve içecekleri satýn aldým.Komþum çocuða bir gün önceden haber gönderdi, "Yarýn öðle yemegine bize gelsin" dedi. O gün öðleyin okula gidecek yiyecekleri alarak komþuma gittim. Çocuðun gelmesini bekledik. Çocuk kapýdan girince onun doðum gününü kutlamak için "Ýyiki doðdun Ayþe!Ýyiki doðdun Ayþe! diye el çýrparak doðum günü þarkýsýný söyledik; sonra da pastalarýný gösterip bunlarý okulda arkadaþlarýyla beraber yiyebileceklerini söyleyince yüzü görülmeye deðerdi. Gözlerinin içi gülüyor, þaþkýnlýk ve sevinçten ne diyeceðini bilemiyordu. Biz de hem duygulanmýþ, hem de onun sevinci karþýsýnda çok mutlu olmuþtuk. Pastalarý, içecekleri bir sepete koyduk. Taktý koluna sepeti, uçarak indi merdivenleri okula doðru...
