Kadýnýn biri, cömert oldugu söylenen yaþlý bir bilgeye gidip: "Bu þehirde benden fakir insan yok...!" demiþ. "Bana biraz yardým eder misiniz." Bilge adam, kadýnýn kucagýndaki bebegin bir ipegi andýran yanaklarýný okþayýp öptükten sonra: "Demek fakirsin" demiþ. "Hemde çok fakir. Ama karþýlýksýz yardým etmek adetim degil...Eger yardým istiyorsan, çocugunun parmagýný satman gerekir...." Kadýn, önce deli oldugunu sanmýþ bilgenin. Daha sonra da, kötü bir þaka yaptýgýný... Ama adam ciddi görünüyormuþ. Kadýna bir kese altýn uzatýp: "Ayak parmagýna da razýyým" demiþ. Zaten cerrah oldugumdan, ona hiç acý çektirmem. Kadýn, bütün kanýný donduran bu teklif üzerine kaçmayý düþünürken, adam: "Sadece týrnagýný söksem de olur!" diye devam etmiþ. Biliyorsun zamanla yenisi çýkar. Kadýn, bu ruh hastasýna daha fazla dayanamamýþ. Ve kapýyý çarpýp uzaklaþýrken, adam onun arkasýndan: "Nasýl bir fakir oldugunu anlayamadým...!" diye bagýrmýþ. "Kucagýndaki hazinenin týrnak kadar parçasýný, bir kese altýna degiþmiyorsun...."
