Oturduðu banktan kalktý, üzerindeki denizci üniformasýný düzeltti ve þehrin büyük tren istasyonundaki insanlarý incelemeye koyuldu. Gözleri o kýzý arýyordu, kalbini çok iyi bildiði, ama yüzünü hiç görmediði, yakasýnda gül olan o kýzý. Ona olan ilgisi bundan on üç ay önce Florida'da bir kütüphanede baþlamýþtý. Raflardan aldýðý bir kitabýn içindeki yazýdan çok etkilenmiþti. Kitaptan deðil, sayfalardan birinin kenarýnda kurþun kalemle yazýlmýþ minik notlardan.. Yumuþak el yazýsý düþünceli bir ruhu ve insanýn içine iþleyen bir karakteri yansýtýyordu. Kitabýn baþ sayfasýnda, o kitabý en son okuyan kiþinin ismini gördü: Bayan Hollis Maynell. Biraz zaman ve çaba sonunda adresini buldu. Bayan Maynell New York'ta yaþýyordu. Blanchard ona kendisini tanýtan ve mektup arkadaþý olmayý teklif eden bir mektup yazdý. Ertesi gün de Ýkinci Dünya Savaþý'na katýlmak için Avrupa'ya doðru yola çýktý. Daha sonraki bir yýl bir ay boyunca birbirlerini mektuplarla tanýdýlar. Her mektup kalplerine düþen bir sevgi tohumuydu sanki. Bir romantizm baþlýyordu. Blanchard kýzdan bir resmini istemiþti, ama kýz reddetti. Kendisini gerçekten önemsiyorsa nasýl göründüðünün ne önemi vardý?.Sonunda Blanchard'in Avrupa'dan dönüþ günü geldi çattý. Ýlk buluþmalarýný ayarladýlar.. New York Tren Ýstasyonu'nda akþam saat tam 7'de."Beni tanýman için" diye yazmýþtý kýz mektubunda, "Ceketimin yakasýnda kýrmýzý bir gül takýlý olacak".Ýþte saat tam 7'ydi ve Blanchard yüzünü daha önce hiç görmediði, ama kalbini sevdiði o kýrmýzý güllü kýzý arýyordu. Hikayenin gerisini Bay Blanchard'dan dinleyelim:" Birden genç bir kýzýn bana doðru yürüdüðünü farkettim. Ýnce ve uzun boylu,dalgalý sarý saçlarý o güzel kulaklarýnýn önünden omuzlarýna düþmüþ.. Çiçek rengi mavi gözlü. Dudaklarýnýn ve çenesinin muntazam kývrýmlarý ve açýk yeþil giysisiyle insana sanki baharýn geldiðini müjdeleyen bir kýzdý. Ben de ona doðru yürümeye baþladým. O kadar etkilenmiþtim ki yakasýnda gül olup olmadýðýna bakmak aklýma bile gelmedi.Ona yaklaþýnca, dudaklarýnda hafif ve tahrik edici bir gülümsemeyle bana 'Benimle ayný yöne mi gidiyorsun, denizci?' diye fýsýldadý. Neredeyse kontrolsüz bir þekilde ona doðru bir adým daha atýyordumki, o anda Hollis Maynel'i gördüm. Kýzýn tam arkasýnda duruyordu. 40'ýný çoktan geçmiþ, grileþmeye baþlamýþ saçlarýný þapkasýnýn altýnda toplamýþ.. Þiþmana yakýn, kýsa boylu, kalýn bilekli ayaklarý topuksuz ayakkabýlara gömülmüþ. Kafamý çevirdim, yeþil giysili kýz hýzla uzaklaþýyordu. Kendimi ikiye bölünmüþ hissettim; arzularým kýzý takip etmemi, ta içimden gelen bir istek ise ruhu bir yýldýr bana eþlik eden kadýnla kalmamý söylüyordu. Ýþte orada öylece duruyordu. Solgun, kýrýþýk suratý kibar ve duygulu, gri gözleri sýcaktý. Çekinmedim. Beni tanýmasýný saðlayacak mavi deri ciltli kitabý ona doðru tuttum. Bu aþk olamazdý, ama, mutlaka deðerli, belki aþktan da güzel, çoktan beri minnettar olduðum ve olacaðým bir arkadaþlýk gibi bir þey olabilirdi. Kadýný selamladým, her ne kadar gizlemeye çalýþtýysam da pek baþaramadýðým hayal kýrýklýðýmý belli eden sesimle 'Ben TeðmenJohn Blanchard, siz de Bayan Maynell olmalýsýnýz. Sizinle buluþabildiðim için çok mutluyum. Sizi yemeðe götürebilir miyim?' diye sordum. Kadýnýn yüzüne bir gülümseme yayýldý: 'Neden bahsettiðini bilmiyorum delikanlý' dedi, ama þu az önce buradan geçen yeþil elbiseli kýz bu kýrmýzý gülü yakama takmamý rica etti benden, ve eðer siz beni yemeðe davet edecek olursanýz kendisinin sizi caddenin karþýsýndaki büyük restoranda beklediðini söylememi istedi. Dediðine göre bu bir çeþit sýnavmýþ .."
