Bu sabah uyandýðýmda ev sessizdi. Salona geçtim saate baktým saat on iki'ye geliyordu. Amma'da uyumuþum. Kimse bu sabah beni uyandýrmamýþ. Masanýn üstünde bügünün gazetesi vardý, tam baþ sayfada bir ölüm haberi, yine bir genç basýlmýþtý. Tüylerim diken diken oldu ürperdim bir anda. üstümü giydim ve dýsarý çýktým. Adým adým yürüyordum, köyün içinde. Bütün evlerin kapýlarý kapalýydý insanlar yok olmuþ gibiydi. Sankide terk edilmiþ bir köydü. Yürüdükçe içime bir sýkýntý doðuyordu. Sonra sokaðýn sonuna geldim ve mezarlýðýn tarafýnda bir kalabalýk gördüm. Telaþla koþmaya baþladým. Koþuyordum ama sanki nefes almýyordum nefesim hiç tükenmiyordu ve ben hiç yorulmuyordum. Mezarlýða varýnca annemi gördüm, aðlýyordu. Ama garip olan benim adýmý haykýrýyordu. Sesi gökyüzünü inletiyordu. Bütün ailem periþan bir haldeydi, kimi aðlýyor kimiyse sadece adýmý sayýklýyordu. Anneme seslendim 'anne ben burdayým, niye aðlýyorsun?' diye sordum. Sesimi duymadý beni gormemiþ gibi devam etti aðlamaya. Tek tek herkese dokundum coðuna ilk defa sarýldým ama kimse duymadý, hissetmedi. 'Aðlamayýn, aðlamayýn, aðlamayýn... ben ölmedim' diye haykýrdým defalarca ama kimse duymadý. O anda anlamýþtým neler olduðunu hepsini tekrar yaþýyormuþ gibi hatýrladým. Ben ölmüþtüm dün o bir türlü gelemeyen ambulans hiç gelmemiþti ve bu cenaze benim cenazemdi, benim için bitmiþmiþti hayat baþlamýþtý ölüm. Dün hergün olduðu gibi yine evden çýkmýþtým kimseyle vedalaþmadan. Tam eve dönecekken otostop çekmeyi beklerken meðersem ecelimi bekliyormuþum. Çünkü karþýdan hýzla gelen bir araç benide aldý bereberinde ve hayatýmda biriken acýlarla beni sürükledi yerde. Çok caným acýmýþtý ama þimdiyse hiçbirþey hissetmiyorum. Dün evden çýkarken hiç geri dönemeyeceðim diye bir his yoktu içimde. Vedalaþmamýþtým kimseyle. Onlarý aslýnda ne kadar sevdiðimi soyleyememiþtim. Belkide ilk kez ama son kez sarýlamamýþtým. Üc gün mevlit okundu bizim evde. Annem hep aðlýyordu. Ne çok sevenim varmýþ meðer. Görememiþim hayattayken. Benim için ne kadar insan aðlýyor ne kadar insan üzülüyordu. Ama herþey bitmiþti. Ölümmüþ son nokta. Yaþadýklarým, yaþayamadýklarým, hepside geride kalmýþtý. Neden? diye sordum Allaha. Bana bir þans daha vermesi için yalvardým söz veriyorum daha dikkatli olacaðým her saniyenin deðerini bileceðim diye isyan ettim. Günlerce yalvardým Allaha bana bir þans daha ver diye. Ama vermedi bana tekrar bir þans vermedi. Dokunuyordum ama beni kimse hissetmiyordu, ben ordaydým ama beni kimse görmüyordu, ben artýk bir hiçtim...bir ölüydüm sadece. Benim için bitmiþti hayat baþlamýþtý ölüm. Geriye kalan gözü yaþlý bir anne ve baba vardý bana sarýlamadýklarý için sevdiklerini söyleyemedikleri için piþmanlýk duyan bir anne ve baba. Kardeþlerim, ailem, arkadaþlarým ve o sabah ölüm haberimi gazetede okuyup bana acýyan insanlar. Insan her kapýdan çýkýþýnda dönüp'de bakmalý bir arkasýna düþünmeli geri dönebilecekmiyim diye yada ardýmda býraktýklarýmý bir daha görebilecekmiyim diye. Ben düþünemedim. Aklýma hiç gelmemiþti ölüm daha çok gençtim ve yapacak daha çok þeyim vardý hayatta. Hayattayken sonsuza dek yaþayacakmýþsýn gibi gelir insana. Ama hayat oyle garipki bir saniye varsýn bir saniye yoksun. Ileride piþman olmamak için insan sevgisini göstermeli, kimseyi kýrmamalý, insan hayattayken yaþamanýn deðerini bilmeli. Kaç gün geçti aradan artýk ölümü kabüllendim ve Allah beni affetmeyecek bana yaþamam için bir þans daha vermeyecek. Vaktim doldu ben gidiyorum... hoþcakal anne hoþcakal baba hoþcakal köyüm, hoscakal dünya hakkýnýzý helal edin Ben sizinle hep olacaðým ben ölmedim ruhum yaþýyor biz ölmedik ruhumuz yaþýyor. Siz beni görmesenizde, duymasanýzda, hissetmesenizde. Siz bizi görmesenizde, duymasanýzda, hissetmesenizde. Ben yaþýyorum. BÝZ YAÞIYORUZ VE HEP BURDAYIZ...
