Vietnam'da savaþtýktan sonra evine dönmekte olan bir asker hakkýnda bir hikaye anlatýlýr... San Francisco'dan ailesini aradý ve; ''Anne baba, eve dönüyorum ama sizden bir þey rica ediyorum.Yanýmda bir arkadaþýmý da getirmek istiyorum.'' ''Memnuniyetle... Onunla tanýþmak isteriz'' diye cevapladýlar. Ogullarý; ''Bilmeniz gereken birþey var'' diye devam etti. ''Arkadaþým savaþta agýr yaralandý. Bir mayýna bastý ve bir koluyla ayagýný kaybetti. Gidecek hiç bir yeri yok, onun gelip bizde kalmasýný istiyorum.'' ''Bunu duyduguma çok üzüldüm oglum. Belki onun baþka bir yer bulmasýna yardýmcý olabiliriz.'' ''Hayýr anne, baba onun bizimle yaþamasýný istiyorum.'' ''Oglum'' dedi babasý, ''Bizden ne istedigini bilmiyorsun. Onun gibi özürlü birisi bize korkunç yük olur. Bizim kendi hayatýmýz var ve bunun gibi bir þeyin hayatýmýza engel olmasýna asla izin veremeyiz. Bence bu arkadaþýný unutup eve dönmelisin. O kendi baþýnýn çaresine bakacaktýr.'' Oglu o anda telefonu kapattý. Ailesi ondan bir süre haber alamadý. Ama bir kaç gün sonra, San Francisco polisinden bir telefon geldi. Ogullarýnýn yüksek bir binadan düþüp öldügünü ögrendiler. Polis bunun intihar olduguna inanýyordu. Üzüntü içinde olan anne ve babasý hemen San Francisco'ya uçtular ve ogullarýnýn cesetini tespit etmek için þehir morguna götürüldüler. Onu tanýdýlar, ve bilmedikleri bir þeyi daha ögrenince dehþete düþtüler.
Ogullarýnýn sedece bir kolu ve bir bacagý vardý!...
