Bir zamanlar, bütün duygu ve kavramlarýn üzrinde yaþadýgý bir ada varmýþ. Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm digerleri... Aþk da dahil. Birgün, adanýn sulara gömülmekte oldugu haberi gelmiþ. Bunun üzerine hepsi adayý terk etmek için sandallarýný hazýrlamýþlar. Aþk, adada en sona kalan duygu olmuþ. Çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiþ. Ada neredeyse batmak üzereyken, Aþk baþka çare olmadýgý için yardým istemeye karar vermiþ. Zenginlik, çok büyük bir teknenin içindeymiþ. ''Zenginlik beni de yanýna alýr mýsýn?'' diye sormuþ Aþk. ''Hayýr'' demiþ Zenginlik, ''Alamam. Teknemde çok fazla altýn ve gümüþ var, senin için yer kalmadý'' Aþk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir'den yardým istemiþ. ''Kibir, lütfen bana yardým et!'' ''Sana yardým edemem Aþk. Sýrýlsýklamsýn ve yelkenlimi mahvedebilirsin'' Üzüntü yakýnlardaymýþ ve Aþk ona yönelmiþ. ''Üzüntü, seninle geleyim.'' ''Off, Aþk... O kadar kötüyüm ki, yanlýz kalmaya ihtiyacým var.'' Mutluluk da Aþk'ýn yanýndan geçmiþ; ama o kadar mutluymuþ ki Aþk'ýn çagrýsýný duymamýþ bile. Aþk bir ses duymuþ: ''Gel Aþk! seni yanýma alacagým...'' Seslenen Aþk'tan daha yaþlýca birisiymiþ. Aþk o kadar þanslý ve mutlu hissetmiþ ki, onu yanýna alanýn kim oldugunu sormayý akýl edememiþ. Yeni bir kara parçasýna vardýklarýnda, Aþk'a yardýmcý olan, yoluna devam etmiþ. Ona ne kadar borçlu oldugunu farkeden Aþk, Bilgi'ye sormuþ: ''Bana yardým eden kimdi?'' ''O Zaman'dý'' diye cevap vermiþ Bilgi. ''Zaman mý? Neden bana yardým etti?'' Bilgi gülümsemiþ: ''Çünkü sadece Zaman senin ne kadar büyük oldugunu anlayýp degerini bilebilir.''
