Rasim, bir aksam okuldan döndüðü vakit, kendi ismine gelmiþ bir zarf buldu. Ýçinde, çiçekli bir kaðýt üstüne, su satýrlar yazýlýydý:
"Rasim Bey, Ben sizi uzaktan uzaða seven bir genç kýzým. Çok güzel olduðumu korkmadan söyleyebilirim. Dünyada en büyük emelim sizin tarafýnýzdan sevilmek ve sizin kariniz olmaktýr. Fakat yaþlarýmýz çok küçük olduðu için zannederim ki birkaç sene beklemek gerekecek. Þimdilik kendimi size tanýtmayacaðým. Mektuplarýnýzý ..... adresine taahhütlü olarak gönderiniz. Benim çok mutaassýp bir beybabam vardýr ki, çok az sokaða çýkmama müsaade eder. Bununla birlikte belki bir gün ayaküstü görüþebiliriz. Kendimi þimdiden sevgiliniz ve nisanlýnýz saydýðým için sizinle görüþmeyi fena ve ayýp bir þey saymýyorum. Evde yalnýzlýktan çok canim sýkýlýyor. Mektuplarýnýz benim için bir teselli olacaktýr."
On altý yaþýna gelmiþ her okul çocuðu gibi, Rasim için de hayatta sevilip sevmekten daha önemli bir þey yoktu. Bu mektubu okur okumaz yüreðine bir ateþ düþtü. Tanýmadýðý bu kýzý deli gibi sevmeye baþladý. O gece sinemaya gidecekti, vazgeçti, erkenden odasýna çekilerek kendisini seven bu genç kýza uzun bir mektup yazdý. Mektubu posta kutusuna attýðý zaman birdenbire on yas büyümüþ gibi gurur duyuyordu.
Ýsminin Bedia olduðunu söyleyen bu genç kýz, Rasim'in mektuplarýna düzenli olarak cevap veriyor, eðer bir iki gün geciktirecek olursa kýyametleri koparýyordu.
"Sizi ne kadar sevdiðini ve sizin mektuplarýnýzdan baþka tesellisi olmadýðýný söyleyen bir zavallý kýzýn gözlerini yollarda býrakmak doðru olur mu? Hem mektuplarýnýzý çok kýsa yazýyorsunuz. Bir rica daha: mektuplarýnýzý biraz okunaklý yazýyla yazamaz misiniz?"
Genç okullu, akþamlarý erkenden odasýna kapanýyor, sevgilisine kendini beðendirmek için saatlerce müsveddeler yaparak, kitaplar gibi uzun mektuplar yazýyordu.
Bedia ayni zamanda meraklý bir kýzdý. Bazen söyle sorular sorduðu da oluyordu:
"Evlendigimiz zaman balayýmýzý geçirmek için acaba Ýtalya'ya mi gidelim, Ýsveç'e mi? Bu iki memleket acaba nasýldýr? Halký nasýl yasar ne iþ görür? Oralara gitmek için hangi denizlerden hangi memleketlerden geçilir?" Yahut da "Sen Abdülhak Hamit Bey'in Esber'ini okudun mu? Nerelerini en çok beðendiysen yaz da ben de okuyayým... " Genç okullu, niþanlýsýna karþý küçük düþmemek için, coðrafya ve edebiyat kitaplarý karýþtýrýyor, onun istediði bilgiyi toplamak için günlerce çýrpýnýyordu.
Bedia bir mektubunda ona söyle darýldý: "Sizinle muhakkak görüþmeye karar vermiþtim. Dün okul dönüþünde yolunuzu bekledim. Fakat bir genç kýzýn sevgilisi olduðunuzu hatýrlamamýþ, çok fena giyinmiþtiniz. Üstünüz baþýnýz, ayakkabýnýz çamur içindeydi. Çocuk gibi arkadaþlarýnýzla mý boðuþtunuz acaba? Bunu görünce sizi mahcup etmekten korkarak yanýnýza gelemedim."
Rasim fena halde utandý ve üzüldü. O günden sonra olaðanüstü dikkat ve özenle giyinmeye baþladý. Bedia bir kere de onun okuldan çýkar çýkmaz eve gitmemesinden, geceye kadar sokakta dolaþmasýndan þikayet etmiþti. Acaba kendisi evde onun için aðlarken, o, baþka kýzlarýn pesinde mi geziyordu?
Rasim dünyada Bedia'sindan baþka hiçbir kýzý sevemeyeceðini yeminlerle yazdý ve sokakta dolaþmaya, tesadüf ettiði kýzlara göz ucuyla bile bakmaya cesaret edemez oldu. Bir aksam, Rasim'in annesi Nedime Hanim kocasý Ahmet Beyi matemli bir çehre ile karþýladý, aðlamaklý bir tavýrla:
"Ah Bey,baþýmýza gelenleri sorma. Oðlumuza Bedia isminde bir kýz musallat olmuþ. Bugün Rasim'in odasýný düzeltirken mektuplarýný buldum. Evladýmýz elden gidiyor. Bir çare bul."
Ahmet Bey'de hiçbir meraklanma iþareti görünmüyor, tersine kýs kýs gülüyordu. Sesini alçaltarak:
"Korkma Hanim," dedi, "oðlana aþk mektuplarýný yazan kýz benim! Oðlandaki haylazlýk arttýkça artýyordu. Ne okuldaki öðretmenler, ne ben, bütün gayretimize raðmen, ona doðru dürüst yazmayý bile öðretemiyorduk. Nihayet düþüne düþüne bu çareyi buldum.
Rasim'in kýza yazdýðý mektuplar sayesinde yeni yazýyý mutlaka öðreneceðinden ve bu sene sýnýfý geçeceðinden eminim. Doðrusunu istersen, ben de eski yazýyý bir zamanlar sana mektup yaza yaza öðrenmiþtim."
