Genç kýz hastalýgýn pençesinde kývranýyordu. Yaralý kalbi artýk bu dünyaya daha fazla dayanamamaya baþlamýþtý. Çok zengin olan ailesi tüm gazetelere, kalp nakli için ilan vermiþlerdi. Canýný feda edecek birini arýyorlardý. Genç kýz ise hergün hastane odasýnda biraz daha solmaktaydý. Yine yalnýz odasýnda; gözü yaþlý, boynu bükük ölümü bekliyordu. Gözlerini kapadý; bu küçük odada gözyaþý dökmekten býkmýþtý. Yine de engel olamadý pýnar gibi çaglayan gözyaþlarýna. Sevdigi geldi aklýna; fakir ama onu çok seven sevgilisi. Hergün ayný þeyleri düþünüyor, anýlarý bir film þeridi gibi gözünün önünden geçiyordu. ''Param yok ama sana verebilecegim sevgi dolu bir kalbim var!'' demiþti delikanlý. Genç kýz ise zaten baþka birþey istemiyordu. Sevgiye muhtaç biri, sevdiginin sevgisinden baþka ne isteyebilirdi ki! Ama olmamýþtý... Ýþte, dünyalar kadar olan sevgilerinin arasýna, o lanet olasýca para girmeyi bilmiþ, onlarý ayýrmýþtý. Ýþte paranýn geçmedigi zamanlara gelmiþlerdi. Ne önemi vardý artýk? Þu son günlerinde, sevdigi yanýnda olsa yeterdi. Ayrýldýklarýndan bu yana, bitmeyen, çile dolu beþ yýl geçmiþti. Her günü zehir, her günü hüsran... Ama genç kýz hep sevgisini yüreginde taþýmýþ, kalbini kimseyle paylaþmamýþtý. Sevdigini düþündü iþte o an. Acaba o neler yapmýþtý bu kadar sene boyunca. Kimbilir kiminle evlenmiþ, çoluk çocuga karýþmýþtý. Gözlerinden bir damla yaþ daha damladý kurumuþ, bitmiþ ellerine. Ellerine baktý; bir zamanlar ellerinin, onun ellerini tuttugunu hayal edip, her gün saatlerce ellerini seyrederdi. En çok saçlarýnýn dökülmesine üzülüyordu. Çünkü sevdigi öpmüþ, koklamýþtý onlarý. Her bir tanesi koptugunda, kalbine bir ok daha saplanýyordu. kalbi yine sýzlamaya baþlamýþtý. Belki sevdigi yanýnda olsa,kalbi bu kadar yorulup veda etmezdi yaþama. Zaten artýk ölüm umrunda degildi genç kýzýn. tekrar o geldi aklýna ''Keþke, keþke yanýmda olsa!'' dedi. Son bir kez elini tutsa yeterdi. Gözlerini son bir kez öpse, rahatça ebediyen gözlerini kapatabilirdi o zaman. Artýk yaþamak istemiyordu bu dünyada. Ama sevdiginden bir hatýra almadan ölmeyecegine and içmiþti. Bu düþünceler içinde derinlide daldý. Birden babasý girdi odaya; kýzýna kalp nakli için bir gönüllü bulduklarýný müjdeleyecekti. Fakat genç kýz çoktan uykuya dalmýþtý. O gece biri gözlerini dünyaya kapadý; genç kýz ameliyata alýndý. Tekleyen ve görevini yerine getirmeyen kalbi degiþtirilmiþti. Bir hafta sonra tekrar gözlerini açtý dünyaya genç kýz. Ama dünya daha farklý geldi ona. Sanki birþeyler eksikti. Aradan aylar geçmiþ, genç kýz artýk iyice iyileþmiþti. Ama içindeki buruklugu bir türlü atamýyordu. Sevdigi aklýna geldiginde kalbi eskisinden daha da hýzlý atýyordu. Bir kere, bir kere görebilsem diye mýrýldandý. Kalbi yine sýzlamaya baþlamýþtý.Yeni kalbi onu iyileþtirmiþti ama nedense hergece aniden hýzlanýyor, onu uykusundan uyandýrýyor sanki yerinden çýkacakmýþ gibi atmaya baþlýyordu. Genç kýz bu durumu doktoruna anlatmýþ ama ameliyatýn kolay geçmedigini, bir süre sonra düzelecegini söylemiþti doktor. Aylar geçmiþti ama hala aynýydý durum. Çiçeklerinin yanýna gitti. Her gün onlarla saatlerce konuþuyor, dertleþiyor, zaman zaman aglýyordu. En çokta kan kýrmýzýsý gülünü seviyordu. Çünkü kýrmýzý gülün yeri apayrýydý. Kýrmýzý gül genç kýzla beraber gülüyor, onunla beraber aglýyordu. onu sevdigi gibi görüyordu genç kýz. Gülünü, sevdigini ilk gördügünde ona hediye edecegine dair yemin etmiþti. Baþka türlü paylaþamazdý gülünü kimseyle. Kapý çaldý aniden. Kapýyý açtý ama kimse yoktu. Gözü yerdeki beyaz zarfa iliþti. Yavaþça egilip zarfý yerden aldý. Birden kalbi deli gibi atmaya baþladý. Ne oldugunu anlayamýyordu. Zarfýn üzerinde ne bi isim, nede bi adres vardý. Zarfý açtý içinden beyaz bi kagýda yazýlmýþ bir mektup çýktý. Onun kokusu vardý kagýtta. Evet onun kokusu vardý. Baþý dönmeye baþladý. KOltuguna geçip oturdu yavaþça. Kagýdý açtý ve elleri titreyerek okumaya baþladý. Sevgilim, senden ayrýldýktan sonra, bir kalbe iki sevginin sýgmayacagýný bildigimden dolayý, ne bir kimseyi sevebildim, ne de kimseye bakabildim. Her günüm digerinden daha zor geçti; çünkü her gün özlemin daha da artýyordu. Sana kitaplarý dolduracak kadar þiirler yazdým. Her biri digerinden daha da hüzünlüydü. Yazdým, okudum, agladým. Her gece seni düþündüm sabahlara kadar, her gece senin yanýnda olmak istedim. Her gece sensizlige lanet ettim, uykularý haram ettim kendime, sensiz olmanýn acýsýný gözlerimden çýkardým. Bir gün herþeyi degiþtirecek bir fýrsat çýktý önüme. Bu fýrsatý degerlendirmeyip, kendime haksýzlýk edemezdim. Senden çok uzaklara gittim, seni unuturum diye. Ama tam tersi oldu. Seni daha çok özlüyorum artýk. Senden çok uzaklardayým belki ama yine de seni görmek için uzaklardan gelebiliyorum. Hem de her gece. Seni seviyor, seyrediyor ve egilip uyurken yanagýna bir öpücük konduruyorum. Bazen gözlerini açýp bakýyorsun, geldigimi bildigini sanýyorum ama yine de o tatlý uykuna geri dönüyorsun. Yarýn birbirimizi sevmemizin altýncý senesi. Hep ben geldim þimdiye kadar senin yanýna, yarýn da sen gel olur mu sevgilim. Ha, unutmadan, sana hep sözünü ettigim kalbime iyi bak olur mu? Çünkü gözyaþlarýmla, adýný yazdým ona. Seni senden bile çok seven bir sevgin var, kalbin içinde. Unutma, kýrmýzý gülü de unutma olur mu?.. Seni seviyorum... Yanýma gelinceye kadar da sevecegim... SEVGÝLÝN.
